Unai, snowborde

Unai, antes esquiador , pasa a engrosar as filas dos snowbordes ...
pd: que quede clara unha cousa, palilleiros bordes tamén os hai ...

¡Qué fácil!

Que fácil parece esquiar se un aprende dende os tres anos. Así no lo demostran estes dous amigos andorranos, un filmando e outro facendo un 360 sin despeinarse sequera...

Recuerdos perdidos

Quizais este vídeo, no que Roi nos interpreta unha composición propia, sexa unha boa maneira de evitar que se perdan os recordos desta viaxe.

Dig A Pony (Gústanme os ponys)

Como non todo foi esquiar, aquí está o conserxe do hotel e a súa versión de "Dig a pony", que por si alguén non o sabe, é un tema que cantaban Lennon e Mcartney no seu álbum "Let It Be", sí, dous daqueles catro que formaban parte dun famoso grupo en Liverpool. Podedes ver a letra e a traducción picando no hipervínculo.

Nivel 0 PRO

Algúns de nós nunca subíramos a uns esquís e outros tiñan malas experiencias, pero ibamos ilusionados como nenos pequenos… eses mesmos que nos adiantaban e se rían de nós cada vez que caíamos mentres eles pasaban fardando de habilidades que coñecen dende que comezan a andar…de este xeito comezamos unha serie de persoas as clases de iniciación ó esquí. Nestas clases coñecimos a uns compañeiros singulares que tamén eran galegos e compartian o bus con nós: Leo (comedor de rapaces no telesilla), Teva e Pipo. En ditas clases coñecimos tamén o que ía a ser a fonte da nosa nova sabiduría en temas de esquí, agradecemoslle a Alex a súa gran paciencia con nós, e tamén a cada unha das persoas que nos axudou a erguernos en cada caída. Alex sempre nos decía que eramos unha clase moi avanzada comparado cuns madrileños, e debido a unhas bromas e o noso peculiar estilo autochamámonos NIVEL 0 PRO.
--------------------------Chío, María e Iria.

Atrapados no ascensor

Hai frases perigosas no mundo. Unha delas é esa de “A que non te atreves a…”. E se esa frase a di alguén na porta dun ascensor, peor que peor. O caso é que estabamos catro persoas agardando para subir ao quinto andar do hotel. Eu era a última. Xusto cando chegou o ascensor, colouseme pola escuadra un dos Caminos, e meteuse cos outros tres, Plácido, Roi e Suízo. A profe protestou: “Ei, que te acabas de colar!!”. E recibiu de resposta: “Entra, que colles!!” “Non, non, que xa sodes catro e só poden ir tres e esu son a profe e debo ser responsábel…”. A que non te atreves???. Atrevinme. E quedamos atrapados até que chegou o de OTIS e nos liberou polo módico prezo de 90 euros.
-----------------------------------Susana

Otro día más.. y ya van 3!!

Recuperándonos de nuestros dolores y contratiempos, después de a visita a la ya amiga farmacéutica, decidimos desempolvar nuestras tablas de lo oscuro del autobus para adentrarnos en una historia que marcaría un mito. Ya en pistas, después de la larga caminata al telecabina, que espero que no se repita porque no era época del jubileo, nos pusimos las tablas y empieza la mañana. Después de los incidentes de Berrolo y Meji protagonistas de la serie “PerDiDos en la Nieve” Fonso y yo con nuestros 2 trozos de madera atados a los pies seguimos el ascenso a la cima, esquivando hielo, derrapando, haciendo lo imposible por no meterte eso que llaman "La ostia de tu vida". Un reto bastante duro para dos chicos que solo conocía la tabla en fotos o televisión no? Ante todo pronóstico y adversidad, soportando los terribles dolores musculares de bajar frenando en un solo sentido por nuestro gran conocimiento de la materia, llegaron los juegos. Todos felices de haber conseguido la hazaña de superar a la cumbre, hicimos carreras a 4 patas como niños con un monopatín nuevo. :) Y así proseguirán los días, pegandose de culadas y de tortazos hasta que se aprenda. De aquí parte el mote: Muñecos de nieve.
Unay-------------------------------------------------------Fonso